فصل پیوند

بنابر آنچه بیان شد موقع پیوند زدن زمانی است كه گیاه در دوره فعالیت یعنی شیره نباتی در جریان باشد.بنابراین از نظر علمی در هر موقع از ستال به استثنای موقعی كه گیاه در دوره استراحت به سر می برد و شیره نباتی راكد گردیده می توان عمل پیوند را انجام داد.

این نظریه در عمل به اشكالاتی بر می خورد كه عملا موقع پیوند زدن را محدود می كند.

1- مقدار زیاد شیره نباتی مانع ایجاد تماس بین پیوندك و پایه در ناحیه طبقه مولده و جوش خوردن آنها با یكدیگر می شود و به اصطلاح باغبانان پیوندك در شیره نباتی مایع مانع ایجاد تماس بین پیوندك و پایه در ناحیه طبقه مولده و جوش خوردن آنها با یكدیگر می شود و به اصطلاح باغبانان پیوندك در شیره نباتی خفه می گردد.

2- حرارت زیاد باعث تبخیر فوق العاده پیوندك شده و قبل از آنكه سلولهای طبقه مولده یكی شوند و شیره نباتی كافی به پیوندك برسد، گرما پیوندك را خشك نموده از بین می برد.

3- سرمای زمستان و یخبندان و بطور كلی حرارت كمتر از 10 درجه در هوای اطراف پیوندك نیز مانع فعالیت سلولهای نامبرده گردیده جوش خوردن پیوند را غیر ممكن می سازد.

بنابر آنچه گفته شد عملاً در دو فصل بطور حتم می توان گیاهان را پیوند كرد .یكی در فصل بهارپس از بیدار شدن پایه و قبل از انكه شدت جریان شیره نباتی زیاد شود و یا انكه سرمای اول بهار مانع فعالیت سلولهای قسمت هوایی گیاه گردد و دیگری در اواخر تابستان و یا ائایل پائیز (بنا بر نوع درخت ) كه جریان شیره نباتی تا اندازه ای كند شده و سرمای زمستان هنوز فرا نرسیده است.بدیهی است كه هر گاه ممكن شود با وسایل مناسبی از اثر سوء گرمای تابستان جلوگیری به عمل آید و یا آنكه گرمای هوای محل اجازه دهد می توان درفصل نامبرده نیزعمل پیوند را انجام داد
 

وسایل و لوازم پیوند زدن

این ادوات عبارتند از : اره بزرگ و كوچك – داسك – قیچی باغبانی – چاقوی پیوند زنی – داس مخصوص جهت تهیه پایه در پیوند اسكنه – ریسمان و چسب پیوند می باشد.

ریسمانی كه در پیوند زدن به كار می رود باید دارای شرایط زیر باشد :

1- در مقابل آفتاب و رطوبت زود نپوسد.

2- ریسمان باید به اندازه كافی قابل كشش باشد تا مانع نمو قطری پایه در محل پیوند نگرددزیرا اگر ریسمان فاقد این خاصیت باشد پیوندك از بالای محل پیوند نمو زیاد نموده و متورم می گردد در صورتی كه پایه در آن نقطه نازك و ضعیف می ماند و این امر ممكن است در آتیه باعث سستی درخت پیوندی گردیده و در اثر جزیی حادثه و یا وزش باد نسبتاً شدیدی قسمت پیوندی درخت از پایه جدا شود.

3- ریسمانی كه برای بستن به كار می رود نباید در اثر رطوبت كوتاه شود و یا به اصطلاح معروف « آب برود» زیرا در این صورت ریسمان كوتاه شده به پایه و پیوندك فشار وارد آورده مانع نمو و رشد قطری شاخه می گردد.در عین حال رطوبت و حرارت نباید موجب طویل شدن ریسمان گردد چه در این جالت ریسمان از دو شاخه باز شده و نتیجه مطلوب ازبستن پیوندك و پایه حاصل نمی شود.هر اندازه درخت قوی و ضخیم تر است ریسمان نیز باید كلفت تر و محكم تر باشد.

4- ریسمان باید به اندازه كافی محكم باشد تا در اثر قطور شدن شاخه ریسمان قبل از موقع مناسب پاره نشود.

انواع ریسمان

ریسمانهای مختلفی كه برای بستن پیوندك به كار برده می شود عبارت است از : ریسمان پشمی – پنبه ای – علفی و یا پوست پاره ای از درختان مانند پوست درخت بید و غیره.

برای بستن انواع پیوند های نازك و متوسط ریسمان پشمی وسیله خوبی است .رطوبت در این نوع ریسمانها تاثیر ندارد.مخصوصا اگر در موقع تهیه آنها شم مورد استفاده را مدتی در روغن گذارده باشند.قوه كشش پشم نیز به اندازه كافی می باشد.

در رسمان پنبه ای نیز تغییرات جوی مخصوصا رطوبت تاثیر نداردولی قوه كشش آن كم است و در بستن درختان سریع الرشد مانع نمو قطری محل پیوند می شود .ریسمان پنبه ای بیشتر برای بستن درختان ضخیم و آنهایی كه نمو و رشد قطری كمی دارند مورد استفاده قرار می گیرد.

ماده ای كه برای این منظور مورد استفاده قرار می گیرد ، چسب پیوند نام دارد و باید دارای خواص زیر باشد:

1- چسب پیوند باید در مقابل گرمای خورشید اب نشود زیرا در این صورت جوانه هایی كه زیر محل پیوند قرار گرفته است ، در اثر ذوب چسب پوشیده شده و از فعالیت و نمو باز می ماند.

2- چسب پیوند باید به نحوی تركیب شود كه در مقابل سرمای اتفاقی ترك نخورد و منفذی بزای تبخیر پیوند و دخول آب و هوا زیر پیوند و پوست درخت ایجاد نشود.

3- چسب پیوند باید به اندازه كافی نرم باشد تا بتوان آنرا به آسانی روی شكافها و درخت مالید .

4- چسب پیوند باید غیر قابل نفوذ به آب و هوا باشد.

5- چسب پیوند باید از موادی تركیب شده باشد كه مضر برای سلامتی درخت نباشد ، یعنی پوست درخت را نسوزاند و سلولهای جوان را نكشد.

چسب پیوند از مخلوط كردن اجسام مختلف كه هر كدام دارای چند یا یكی از خواص نامبرده می باشد به دست می آید و این اجسام عبارت است از : صمغ –سقز – قیر- زفت – موم – پیه- روغن كتان – پارافین – دوده – گل افرا – و در بعضی موارد الكل و تربانتین .در عمل تعداد معینی از اجسام نامبرده را به نسبت معین با یكدیگر مخلوط نموده مورد استفاده قرار می دهند.